Beschrijving

De witte bes of witte aalbes wordt net als de rode bes gerekend tot de aalbes en soorthybriden. In taxonomisch opzicht bestaat er derhalve geen verschil tussen de witte en de rode bes.

Beiden worden dus gerekend tot dezelfde botanische soort, waarbij de beskleur moet worden gezien als een kwantitatief kenmerk, welke kan variëren van wit tot zeer donkerrood en alle denkbare schakeringen daartussen.

Omdat de witte kleur door consumenten over het algemeen als minder aantrekkelijk wordt beschouwd, wordt de witte bes in Nederland veel minder geteeld dan de rode.

De rijptijd is afhankelijk van het ras en varieert van begin juli tot eind juli.
De volgende rassen kunnen in Nederland worden aangeplant:

• Zitavia rijpt het vroegst (begin juli). Zeer lange trossen met tamelijk grote geel gekleurde bessen. Goede smaak. De trossen kunnen last hebben van rui, waardoor ze niet helemaal zijn bezet met bessen. Zitavia is zeer vatbaar voor bladvalziekte, maar weinig vatbaar voor meeldauw.
• Werdavia rijpt tamelijk vroeg (tweede week in juli) en betreft een selectie uit het oudere ras ‘Witte Hollander’. Tamelijk lange trossen met tamelijk grote bessen. Vrij zuur van smaak. Kan last hebben van onregelmatige zetting.
• Albatros is een Nederlands ras dat in veel opzichten lijkt op het rode bessenras Red Lake. Ook de zeer goede smaak heeft Albatros met Red Lake gemeen. Rijpt middentijds (half juli). Geeft mooie tamelijk grote lichtgele bessen aan tamelijk lange trossen. Albatros is tamelijk vatbaar voor bladvalziekte en meeldauw.
• Witte Parel is een oud ras dat gelijk rijpt met Albatros. De vrij tere witte bessen zijn kleiner en hangen aan tamelijk korte trossen. Goede snoei is noodzakelijk om de besgrootte op peil te houden. Goede smaak. Weinig vatbaar voor bladvalziekte.
• Primus rijpt tamelijk laat. Tamelijk kleine gele bessen aan lange trossen. Vrij goede smaak.
• Blanka rijpt laat (eind juli). Geeft tamelijk grote gele bessen aan lange trossen. De bessen hebben een vrij zure smaak met grote zaden. Blanka is tamelijk vatbaar voor bladvalziekte en meeldauw.

Er zijn ook enkele rassen met zeer lichtroze bessen, welke soms bij de witte bessen worden ingedeeld. In feite zijn het echter tussenvormen tussen de witte bes en de rode bes.
De Witte bes wordt aangetast door de schimmelziekten bladvalziekte en Amerikaanse kruisbessenmeeldauw .

Snoeien

Deze struiken kunnen vrijstaand worden geteeld of aangebonden aan draden en dan zelfs als haag worden toegepast. De vrijstaande struik is het meest algemeen. Daarbij worden 4 of 5 takken aangehouden. Bij beplanting aan draden meestal 3 takken. De takken worden ieder jaar gesnoeid.. Als ze de vereiste hoogte hebben bereikt worden ze teruggeknipt tot op een sterke zijscheut. Aan de takken verschijnen zijscheuten die de trossen bessen gaan dragen. Die worden (lange snoei) weinig gesnoeid (wat veel kleine bessen geeft) of kort gesnoeid (wat weinig, maar grotere bessen geeft). Dat gebeurd meestal eind januari. Binnen in de struik rijpen de trossen langzamer, wat te verbeteren is door de toppen van de scheuten in de zomer weg te snoeien. Maar zorg dan wel dat er per scheut zeker 6 bladeren overblijven.

Mijn ervaring

Ik heb in mijn tuin het allereerste jaar (2014) meteen 2 witte aalbessen (witte parel). In 2014 niet veel oogst zoals verwacht maar vanaf 2015 is de oogst fors gegroeid. Zorg dat je de struik goed snoeit zodat de bessen los kunnen hangen. En natuurlijk een net om te voorkomen dat de vogels (vraat is wel minder omdat de witte bes minder zichtbaar is) je oogst verplaatsen naar hun buikje.

Recepten

–